PARADOKSA NE BI TE, NE JÎ BÊ TE: DUDILIYA JÎJOYAN
Silav ji we re mirovên qedirbilind. Di van rojên dawîn, êşa xirabûna panikî dikşînim. Ji ber wê min xwe ji hemû tiştan dûr xistiye û li ser derûnînasîyê kûr bûme. Mijara me ya îro jî li ser di têkiliyên mirovan de hin kêşe û dudiliya jîjoyan e. Pêşî ez ê hinekî behsa jiyana xwe bikim, paşê behsa Metafora Schopenhauer a ku bi navê Dudiliya Jîjoyan bikim. Heta ku tê bîra min, min her tim di têkiliyê xwe yên bi mirovan re de nêzîkbûnê wekî tiştekî gelek baş fêm dikir. Ger bi rastî jî ew kes bi min re, tiştên xwe yên taybet parve bikira û samîmîyeta roja yekemîn her tim nîşan bidan, ji bo min ew kes cihek mezin digirt. Bi vê encamê, min jî her tiştê xwe pê rê parve dikir. Lê piştî demekê, êdî zêde nêzîkbûn dibû sedema hin tiştên sosret. Kul û derdên wê/î kesî dibû kul û derdên te, raman û kiryarên we dibûn wekhev. Êdî piştî dêmekî din me ferq dikir ku zêde em zirarê didin hev û piştî cihekî wekî ku em ti car nebin hevalên hev... Û me berdewamî jiyana xwe dikir. Ev gotinên min ên jor hem
